Η σκουριασμένη επιφάνεια ως αγγελιοφόρος μνήμης και ελπίδας.
Οι οξειδωμένες πληγές της ύλης μετουσιώνονται και μετασχηματίζονται εικαστικά.
Με τυχαίο και αφηρημένο τρόπο η φύση αναδεικνύει μια άλλου είδους ζωή μέσα από την παρακμή.
Ένα μικροκοσμικό σύμπαν φθοράς και ενέργειας που εν χορώ και ωδές δηλώνει τη νέα υπόστασή του.
Στιγμιότυπα που επιβάλλουν την παρουσία τους στα στενά όρια του ζωτικού χώρου ως άλλες φωνές – εικόνες και συνοδεύουν την πορεία μας μέσα από την oμορφιά, προς το φως.
The rusty surface as a messenger of memory and hope.
The oxidized wounds of matter
are artistically transformed.
In a random and abstract way, nature brings out a different kind of life through decline.
A microcosmic universe of decay and energy that joyfully and ceremoniously declares its new existence.
Snapshots as companions
to our path towards light
and beauty.
