Πολυφωνικές τρεμάμενες πόλεις. Πολλαπλές εκθέσεις με επιθετικές λήψεις και συμπυκνωμένες συγκεντρώσεις στιγμών.Το φως με όλες τις σκιές και τις θερμοκρασίες του ψάχνει να εγκατασταθεί,ζητάει στιγμή και θέση. Πολυσύχναστες λεωφόροι και μισόκλειστες ματιές πίσω από βρεγμένα ζάμια αλληλεπιδρούν φανερώνοντας κρυφές δυναμικές η μία στην άλλη. Βιτρίνες, σκάλες, κατοικίες – δονούμενοι υποδοχείς συμπεριφορών, κίνησης και δημιουργίας.
Το κίτρινο ταξί κομματιάζει το χρόνο κι αυτός με τη σειρά του λειτουργεί σαν μονάδα μέτρησης της απόστασης που μας ενώνει με έναν σχετικιστικό τρόπο. Μονοφωνικές φιγούρες βρίσκουν τελικά το ρόλο τους και χορωδιακά δημιουργούν δραστήριους πληθυσμούς.
Συζητούν περί χρόνου και χάνονται σε αυτόν στρεβλωμένες και κινούμενες, ασυνεχείς και αναδιπλούμενες. Υμνούν και δοξάζουν, υφαίνοντας την κόκκινη κλωστή της κοινής ανθρώπινης περιπέτειας του πολιτισμού.
Trembling and multivoiced cities. Multiple exposures with aggressive camera shots and condensed concentrations of moments. The light, with all its shadows and temperatures, is looking to settle, calls for time and place. Busy avenues and half-closed glimpses behind wet windows interact to reveal hidden dynamics to each other. Showcases, stairs, homes – vibrant receptors of behaviors, movement and creation.
The yellow taxi divides the time, and that in turn it acts as a measurement unit of distance that unites us in a relativistic way. Mono figures finally find their role and they create active populations.They talk about time and get lost in it distorted and moving, discontinuous and foldable.
They praise and glorify, weaving the red thread of the common human adventure of civilization.
