Εσωτερικό ενός σβησμένου Φάρου.
Άλλοτε κύτταρο ζωής, τώρα φανός σπασμένος.
Όπως οι ανεξερεύνητες εσωτερικές τοποθεσίες – δυσπρόσιτος και στο έλεος του καιρού.
Οφιοειδή κλιμακοστάσια που ορίζουν ελικοειδείς προοπτικές στα μέσα μέρη του οκτάγωνου πύργου.
Τόξα κι ευθύγραμμα τμήματα, μάρμαρα παραλληλόγραμμα και καμπύλες σιδεριές, ρινίσματα υλικών και λέπια από διαβρωμένες επιφάνειες, συνθέτουν κυβιστικά κάδρα εγκατάλειψης και ασπρόμαυρες αφηρημένες φόρμες.
Όταν τίποτε δεν μεταβάλλεται εκτός από τις γωνίες του φωτός έτσι που διαχέεται από τα μισόκλειστα παράθυρα και δίνει διάρκεια στις στιγμιαίες αποτυπώσεις.
Interior of an extinguished Lighthouse.
Once a living cell, now a broken lamp.
Like unexplored terrain of our inner lives – unapproachable (inaccessible) and at the mercy of the weather.
Snakelike stairways that define helical perspectives in the center parts of the octagonal tower.
Arched and straight sections, rectangular marbles and curved iron bars, material filings and scales from eroded surfaces, compose cubist abandonment frames and black and white
abstract forms.
When nothing changes except the corners of the light the way that it diffuses from the half-closed windows and gives duration to the instantaneous impressions.
